Neydi bizi bizden alan şey… aşk mı? Sevda mı? Yoksa bu kadar iyimser ve hayalperest olmamız mı? Bilemeyiz. Tek bildiğimiz şey sürekli bulmalarına karşılık, inatla kendimizi kaybedişimiz. Bu kaybetme isteğinin altında aslında yenilgiyi kaldıramamak yatar. O kadar yenilmişizdir ki artık bu seriye yenisi eklenmesin diye ortadan kaybolmayı isteriz; ama diğer insanlar sırf kahramanlık olsun diye bizi bulurlar. Aynı çocukken pazarda kaybolduğumuzda bizi ailemize teslim ettiklerindeki gururu görürsünüz gözlerinde. Üstat menteş’in de dediği gibi “Biz bu çağın fiyakalı kaybedenleriyiz.”  Ama artık iyi insanlar(!) sağ olsun her kaybedişimizde buldular bizi. Artık kaybetmenin de bir fiyakası kalmadı